Er zijn momenten in een mensenleven waarop je niet langer kan doen alsof.Momenten waarop de façade begint te barsten.Niet om je te beschamen, maar om je te bevrijden.Voor mij kwam dat moment een paar jaar geleden. Geen dramatische scène, geen groot afscheid, geen radicale explosie. Maar een stille keuze die bijna onopvallend begon: ik wilde niet langer overleven, ik wilde leven.Tot dan toe stond mijn lichaam veertig jaar lang in dezelfde stand: alert, gespannen, zoekend naar gevaar dat er allang niet meer was.Het soort waakzaamheid dat je niet kiest, maar dat zich in je vastzet.Het soort bestaan waarin je wel verdergaat, maar nooit echt tot rust komt.

Sommige karaktertrekken in mij zijn niet zwart of wit. Ze zijn niet goed, maar ook niet fout.Ze zijn ontstaan. Niet omdat ik bewust voor hen koos, maar omdat mijn geest geen andere optie zag.Het zijn beschermingsmechanismen, overlevingsstrategieën.Patronen die mijn brein heeft ontwikkeld om het hoofd boven water te houden in situaties waar veiligheid ver te zoeken was.

Soms denk ik dat het leven bestaat uit stukken die niet altijd mooi op elkaar passen.Alsof je onderweg dingen verliest, mensen, zekerheden, stukken van jezelf en dan probeert om met wat overblijft iets nieuws te bouwen.En dat is niet altijd stevig. Niet altijd zichtbaar voor de buitenwereld. Maar het is er wel.

Soms lees je een boek dat niet alleen inzichten geeft, maar je hele manier van denken uitdaagt.PRI en de kunst van bewust leven van Ingeborg Bosch is zo’n boek. Geen snelle oplossingen, geen oppervlakkige feel-good adviezen, maar een diepgaand en confronterend werk dat je uitnodigt om op een fundamenteel andere manier naar jezelf en je emoties te kijken. Dit boek raakt aan iets essentieels: waarom blijven we vastzitten in patronen die ons niet helpen?Waarom voelen we ons steeds opnieuw onzeker, angstig, boos of eenzaam, zelfs als ons leven op papier ‘goed’ is?Bosch introduceert Past Reality Integration (PRI), een methode die helpt om oude emotionele patronen te doorbreken. Haar uitgangspunt is dat we als kinderen allemaal manieren hebben ontwikkeld om met pijn en angst om te gaan. Wanneer we opgroeien, blijven deze mechanismen vaak onbewust actief, ook al zijn ze niet meer nodig. Het resultaat? We reageren op situaties in het hier en nu vanuit emoties die eigenlijk afkomstig zijn uit het verleden. De angsten, onzekerheden en automatische reacties die ons soms overvallen, komen vaak niet voort uit de realiteit van vandaag, maar uit oude pijn die nog steeds in ons lichaam en onze geest ligt opgeslagen.

Sommige boeken kruipen onder je huid. Ze raken je op een manier die je niet verwacht en laten je nadenken over jezelf, je leven en de keuzes die je maakt. Dingen die ik leerde van het vallen van Claire Nelson is zo’n boek. Het vertelt het waargebeurde verhaal van Claire, een journalist die, zoekend naar richting in haar leven, besluit om in haar eentje te gaan hiken in Joshua Tree National Park. Wat een verhelderende tocht had moeten worden, verandert in een overlevingsstrijd wanneer ze na een misstap zes meter naar beneden valt en haar bekken verbrijzelt. Vier dagen lang ligt ze in de snikhete woestijn, zonder dat iemand weet waar ze is. Dit boek is haar verhaal—een verslag van haar fysieke en mentale strijd, maar ook een reflectie op het leven zelf.

Sommige boeken zijn geen gewone lectuur. Ze zijn spiegels, sleutels, soms zelfs reddingsboeien. Complexe PTSS: Van overleven naar floreren van Pete Walker is zo’n boek. Het is een gids voor wie zichzelf terugvindt in de kluwen van oude pijn, verborgen trauma’s en overlevingsstrategieën die ooit nodig waren, maar nu in de weg staan.